(Wataha Wody) od Dampa

Nie nacieszyłem się zbyt długo ciszą.
- Zdajesz sobie sprawę, że nie dotrzymałeś obietnicy. - Spojrzałem w bok, czarno włosy chłopak już usiadł obok mnie.
Rain?
- Ehm…- Szukałem odpowiednich słów, ale nie znalazłem. - Witaj... czy.. czy ty... kim ty jesteś?
- Nieładnie odpowiadać pytaniem na pytanie. - Powiedział to dość... mieszanym tonem... niezrównoważonym(w pewnym sensie), no ale na jego twarzy pojawił się niewyraźny uśmiech.
Odwzajemniłem się smutnym uśmiechem i spytałem:
- Jak się czuje Arve?
Gdy tylko usłyszał moje pytanie nachylił się i zaczął bazgrać coś na ziemi.
- Wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Stwierdził a ja obserwowałem to, co "wychodziło" spod jego palców.
Czyli mam odpowiedzieć na postawione wcześniej pytanie a on mi odpowie na moje... ehhh. Przypomniałem sobie szybko całe zdarzenie na "tamtej" stronie i obietnice iż mam uściskać od niego Arve... czy jakoś tak. No ale.. w sumie.. ona mnie po tej akcji uściskała.. może nie wiedziała o mojej obietnicy... i ona MNIE uściskała a nie ja JĄ.. no ale można to nagiąć.
- W mojej perspektywie raczej spełniłem Twą prośbę.
Przez chwilę nie mogłem oderwać wzorku od rysunku na piasku, który przedstawiał moją twarz, nie miałem pojęcia jak to odebrać, lecz szybko się otrząsnąłem.
- Czy w Twojej perspektywie wyrzucasz niewygodne fragmenty? - Spytał.
Wątpię aby moje tłumaczenia przyniosły jakieś skutki, raczej bym się pogrążył. Dlatego też dalej ciągnąłem tą dyskusję kolejnym pytaniem, uznanym zapewne w jego oczach jako brak grzeczności:
- A ty niby skąd to wiesz? Zgadujesz czy masz niepodważalne dowody?
Przypatrzyłem się jego twarzy... pojawiła się na niej złość, lecz szybko znikła.
- Nie zaprzeczyłeś i nadal nie odpowiedziałeś.
- Sądzę, że skoro tu już jesteś, to sam możesz ją uściskać. - Wytłumaczyłem. - Zapewne rozumiesz o co mi chodzi.
Wstałem i mój rozmówca również.
- Wiesz, że powinieneś zacząć od przedstawienia się mi?
- Obydwoje wiemy, że to nie było konieczne. - Kolejny uśmiech z jego strony, miałem też wrażenie, że dławi się gdzieś w środku śmiechem. - Idziesz już? Nie chcesz się raz jeszcze zobaczyć z Arve?
Kusząca propozycja. Zwróciłem spojrzenie w kierunku jaskini.
- I tak jest już wokół niej za dużo zamieszania, nie lubię tłoku, nie odbierz tego źle, mam nadzieję, że wróci do formy jak najszybciej. - Spojrzałem na Zielonookiego i dodałem - Ty również sprawiasz wrażenie zmęczonego, nie będę już przeszkadzał.
Odwróciłem się pospiesznie zanim zdołał odpowiedzieć i odszedłem powoli w kierunku Watahy Wody, mi też przyda się odpoczynek, po za tym... jak bym tu został to zadręczałbym się stanem Arve. Pocieszam się myślą, że Ziemianka i Rain doprowadzą ją do ładu i zdrowia. Wolę jednak pominąć fakt iż Ayato również jest w środku.
Tak więc szedłem przed siebie i powtarzałem sobie w duchu:
- ... nie zawrócisz... nie zawrócisz...
Choć moja wola była mocno nadszarpnięta, trzymałem się z uporem wyznaczonego przeze mnie kierunku.
Nagle trzasnął mnie piorun chyba... olśnienie.
Dlaczego niby z Rainem jest bezpieczna...? Bo sprawia takie wrażenie? Ponieważ przyszedł z innej strony? NIE! DO DIASKA!
Moja siła woli w tym momencie została przełamana. Zawróciłem w te pędy. Szczerze... to powrót był kilka krotnie łatwiejszy i szybszy od odejścia. Byłem na tyle szybki, że jak dobiegłem do wlotu groty, to Rain właśnie znikał w półmroku wejścia do jaskini. Doskoczyłem do niego, chwyciłem za ramię i szarpnąłem do tyłu, po czym spytałem nieco zsapany:
- Kim ty właściwie jesteś dla Arve?
- A jednak chcesz się z nią zobaczyć? - Odpowiedział pytaniem na pytanie... łamie własne zasady. Pfffy...
Jakby czytając w myślach, dodał po chwili:
- Kimś bardzo ważnym.


_______________________________
Initium? Ayato? Chcecie coś dodać?

(Wataha Ziemi) od Raina

Szum w uszach nie był tak uporczywy jak do tej pory. Na jedną chwilę w mojej głowie zapanowała cisza. Arwe opuściła mój umysł, by swoją uwagę skupić na ..kimś innym. Zanim powędrowałem spojrzeniem  za jej gestem, nowy „gość” opuścił jaskinię.
Pomimo wręcz paradoksalnie i groteskowo nerwowej sytuacji, na moich ustach pojawiło się drobne wykrzywienie – coś, co można było nazwać uśmiechem. Znałem tego, który się pojawił chwilę temu. Znałem, bo …już się spotkaliśmy.
Z niechęcią odsunąłem się od siostry, wciąż obdarzając nieprzyjemnym spojrzeniem błękitnowłosego paskudnika. Zacisnąłem zęby, gdy jasnowłosa piękność zmrużyła oczy na widok mojej miny. Nie miałem zamiaru rezygnować, ale nieodparta chęć wyjścia, kazała mi na KRÓTKĄ chwilę pozostawić Arwe w rękach…nie…na pewno nie w rękach nieznajomego mężczyzny. Pozwoliłem, by Initium usiadła na moim miejscu, a sam z cichym westchnieniem puściłem dłoń siostry i ruszyłem cicho do wyjścia. Nie odwracałem się, nie chciałem widzieć…jak Arwe kładzie głowę na ramieniu niebieskowłosego cholernika.
Chłód powietrza przenikał skórę, powodując przyjemne dreszcze. Czucie wciąż było dla mnie fascynującą odmianą, więc tak trywialne – przynajmniej dla wielu – odczucia były wciąż zaskakująco intensywne.
Przed wejściem stał duch tuż obok młodego mężczyzny. W tej rzeczywistości postrzeganie było zupełnie innym doświadczeniem – przynajmniej dla mnie. Ostatnim razem…Damp był żywym światło-cieniem, z wyraźnie zaznaczonym sercem. Teraz poznawałem go w inny sposób.
Zanim przysiadłem obok, towarzysz Dampa ulotnił się. Wiedziałem, że żaden z jego pokroju, nie będzie lubił mego towarzystwa…wywoływałem specyficzne „drgania”, które drażniły duchy. Miałem nad tym jednak władzę, więc zależnie od potrzeby – wzmacniałem lub minimalizowałem intensywność.
- Zdajesz sobie sprawę, że nie dotrzymałeś obietnicy – usiadłem obok, już w momencie, gdy rozbrzmiał mój nieco ochrypły nadal głos. Nie próbowałem nawiązywać do całej sytuacji, niczego tłumaczyć…I choć było to nieco dziwne, odezwałem się tak, jak do dawno niewidzianego znajomego. Starałem się, by mój głos był spokojny, bez emocji, ale na usta wypełzł ten sam uśmiech, który pojawił się, gdy wszedł do jaskini.
- Ehm…- odezwał się po chwili, wyraźni zbity z tropu - Witaj... czy.. czy ty... kim ty jesteś?
- Nieładnie odpowiadać pytaniem na pytanie - choć mówiłem poważnie, to oczy zmrużyłem w rozbawieniu. Wciąż miałem pewien problem w odsłanianiu swoich emocji.
Chłopak zmierzy mnie badawczym spojrzeniem, jakby ważąc pewność moich słów. Po chwili i na jego ustach pojawił się słaby wyraz uśmiechu, może nieco smutnego - Jak się czuje Arve?
Nachylam się, by zacząć rysować palcem w ziemi, odpowiadam nie patrząc na chłopaka
- Wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie - tym razem po prostu...sam nie byłem pewien odpowiedzi i samopoczucia Arwe. Najgorsze...już minęło, ale siostra potrzebowała teraz odpoczynku. Właściwie tak, jak ja sam.
- W mojej perspektywie raczej spełniłem Twą prośbę. – Damp widocznie  przypominał sobie całą sytuację i nasze niestandardowe spotkanie. Wodził też wzrokiem wzdłuż linii, jakie kreśliłem w podłożu.
Odwróciłem nieznacznie głowę, jednak nie przestałem rysować. Na ziemi pojawiała się...twarz Dampa - Czy w Twojej perspektywie wyrzucasz niewygodne fragmenty? - doskonale wiedziałem, że część o uściskaniu Arwe została "pominięta". Widziałem teraz wszystko to co siostra, więc nie umknęła mi i ta kwestia. W moim pytaniu, nie było jednak wyrzutu. Wciąż miałem naleciałości zasad panujących dla "bramy", więc dotrzymywanie obietnic co do słowa było dla mnie...ważne. Nawet, jeśli mnie to nieco bawiło.
- A ty niby skąd to wiesz? Zgadujesz czy masz niepodważalne dowody? – nasza rozmowa toczyła się w dosyć specyficzny sposób. Możliwe, że chłopak zrazi się przez to do mnie…a może wykaże się czymś więcej? Choć w głosie znać było coś na kształt zaczepki, nie wyczuwałem w tym wrogości, charakterystycznej dla…tego…Ayato. W myślach Arwe poznałem jego imię i niestety…burzę emocji, jakimi go obdarzała. Nic z tego mi się nie podobało. Na mojej twarzy mimowolnie pojawił się grymas złości, by po chwili zniknął.
- Nie zaprzeczyłeś – odparłem lakonicznie – i nadal nie odpowiedziałeś – kolejny uśmiech mógł być teraz uznany za kpinę. Chyba. Byłem dziwnie rozluźniony w jego towarzystwie. Dodatkowo wzrastało rozbawienie. Na ziemi, u naszych stóp, dokończyłem rysować twarz mego rozmówcy.